NASIL OLMUŞ SİZCE?GERÇEKÇİ VE UZUN DÜŞÜNCELERİNİZ??? Aynadaki aksimi incelerken gözyaşlarım yanaklarımdan kayıp gidiyordu. Gözlerim aynadaki yaşlı gözlerle buluştuğunda karşımdaki kızın ben olup olmadığından bir an şüphe ettim. Duygusal bir yapım olduğu doğruydu ama ağlamam için pek bir nedenim olmazdı. Hayatım olağan geçer, sabahtan akşama kadar yaptığım işler hiç değişmezdi. Sadece baş ağrımın şiddetli olduğu geceler gözyaşlarımla yastığımı ıslatırdım ya da bir kuşun cansız bedenini evin önünde bulduğumda. İlk defa gerçekten korktuğum için ağlıyordum. Vücudumdaki her bir hücre korkuyu en derinlerinde hissediyordu. Çünkü ben ilk defa ölümden bu kadar rahat bahsedebilen bir insan görüyordum. Bir insanı diri diri toprağa gömmek! Düşünmesi bile ürpermeme yeterken bunu yapabilecek insanların olduğunu bilmek; içimde korkudan bir yerlere girip saklanma isteği oluşturuyordu. Daha fazla düşünmek istemediğim için son kez yüzümü yıkayıp musluğu bütün gücümle sıktım. Havluya gerek duymadan lavabodan çıktım. Ayaklarım geri geri gitse bile bir hafta boyunca kaçamayacağımı biliyordum. Bu olaydan sonra onu gördüğümde babamın arkasına saklanma ihtimalim çok yüksekti. Ama o babamın asla bilmemesi gerektiğini söylemişti. Geçen sefer sözünü dinlemediğim için pişmandım. En azından o zaman korkumu bir nedene bağlayamıyor, sadece kuruntu diyerek kendimi kandırabiliyordum. Şimdi öyle bir seçeneğim de kalmamıştı. En iyisi babam yokken onunla yüzleşmek ve kendimi onun soğuk bakışlarına alıştırmaktı.